به از دست دادن جنین پیش از هفتۀ بیستم بارداری گفته می‌شود. قید «خودبه‌خودی» در این تعریف بسیار مهم است، زیرا آن را از سقط عمدی جنین جدا می‌کند. برخی آمارها نشان می‌دهند که حدود نیمی از بارداری‌ها به سقط منجر می‌شوند، پیش از اینکه خانم متوجه شود که باردار شده است. حدود ۱۵ تا ۲۵ درصد از بارداری‌هایی که تشخیص داده می‌شوند و خانم از بارداری خود آگاه است، نیز به سقط خودبه‌خودی جنین می‌انجامند. بیش از ۸۰ درصد سقط‌ها در سه ماه نخست بارداری رخ می‌دهد. البته سقط‌های ناشی از نارسایی سرویکس معمولاً در سه ماهۀ دوم بارداری رخ می‌دهند.

علائم:

- خونریزی‌ای که شدت می‌یابد.

- کرامپ (گرفتگی) شدید شکمی

- درد شکم

- تب

- ضعف

- کمر درد

اگر در دورۀ بارداری این علائم را داشتید، فوراً با پزشکتان تماس بگیرید یا به بیمارستان بروید.

علت‌ها:

در اغلب موارد سقط خودبه‌خودی جنین زمانی رخ می‌دهد که جنین مشکلات ژنتیکی دارد. دیگر علل احتمالی عبارت‌اند از:

- عفونت

- بیماری مادر، مثل دیابت و اختلالات تیروئید

- مشکلات هورمونی

- واکنش سیستم ایمنی بدن مادر

- مشکلات جسمی مادر

- ناهنجاری‌های رحم

- نارسایی دهانۀ رحم

خطر سقط خودبه‌خودی جنین برای خانم‌هایی بیشتر است که:

- سنشان بالای ۳۵ سال باشد.

- نارسایی دهانۀ رحم داشته باشند.

- به بیماری‌هایی مانند دیابت یا اختلال تیروئید دچار باشند.

- سه بار و بیشتر سابقۀ سقط خودبه‌خودی جنین داشته باشند.